Bugünlerde dünyada olup bitenler, geçmiş asırlarda insanlığın yaşadığı tarihi basamaklardan bağımsız değildir. İnsani çatışmalar birçok dönemde yeniden alevlenen akut bir kriz olarak karşımıza çıkmıştır. Bu, bazen ekonomik kaynaklara, bazen kişisel veya topluluklara ait hırslara, bazen de kültürel, dini veya etnik farklılıklara dayanır.  

İnsan onurunu koruma ve adaletsizliğe karşı çıkma zorunluluğundan kaynaklanan savunmalar bir kenara, savaşlar ve çatışmalar, kutsallık sloganları taşısalar da insanlığın ihlaline yol açmıştır. İnsanlık deneyimi savaşları kutsal olarak görse de kutsal olan barıştır.  

Mezhepçiliğin, ardında birçok siyasi ve ekonomik faktör gizleyen birçok çatışma ve savaşın kılıfı olduğu dikkat çekmektedir. Çoğunlukla, bu savaşların patlak vermesinin nedeni bunlar olsa da her iki durumda da insanlığı ve kutsallıklarını tahrip eden ve insan zihnini aşağılayan bir felaket olduğu yadsınmaz.  

Saldırgan veya zalim olmayan bir insan, sırf düşünce farklılığından dolayı kardeşini öldürmek şöyle dursun, çeşitli saygısızlıklarla saldırmayı veya ona zarar vermeyi bile nasıl haklı gösterebilir? 

Ne yazık ki bazı toplumlar İslam’ın haram kıldığı davranışlara geri döndüler. Bizim konumlarımız ve çevremiz yabancı işgalcilerin yol haritasına göre parça parça yeniden şekillendi. Buna ümmet düşüncesinin ve ümmeti bir arada tutan unsurların parçalanması eşlik etti. Bunun üzerine ümmetin tüm unsurlarını birleştirecek bir projenin de olmayışıyla, fikri bir boşluk oluştu.  

Dini, mezhepsel ve etnik aşırılıklara ve bunun toplumsal doku üzerindeki olumsuz etkilerine karşı durmak, tüm kurum ve sivil toplum kuruluşlarının katılımını ve bu olguyu suç olarak sınırlayan yasa ve yasaların çıkarılmasını gerektirmektedir. Bunun yanı sıra diyalog ve hoşgörüye ilişkin değerleri ve kültürü teşvik etmek, farklılık etiğine sahip olmak, çeşitliliğe ve mezhepsel ve dini farklılıklara saygı duymak da çok önemlidir. 

Yazı: Zeyneb Abdurrahim 

Çeviri: Merve Soydaş Gök